Het gaat allemaal wel weer wat beter, jongste is over geplaatst naar een open afdeling.
En naar een GGZ dichter bij huis.
Dat is voor ons makkelijker om op bezoek te gaan.
De eerste weken was jongste erg afwezig door de medicijnen.
Dat wordt nu afgebouwd, en wij zien onze dochter weer een beetje op deze wereld terug komen.
Maar wij zijn er nog niet.
De vraag, "hoe nu verder" is nog niet beantwoord.
Eigenlijk heeft onze dochter begeleiding nodig in haar leven.
Vanaf haar vijfde jaar lopen wij met haar bij de hulpverlening.
Maar jongste denkt, dat zij het zonder hulp kan.
Vanaf haar 18de jaar is zij zonder bergeleiding.
En het is vanaf die tijd niet goed gegaan met haar.
Wij blijven zoeken en hopen op betere tijden.
Makkelijk is het zeker niet.
Ik doe zelf bijna niets meer aan quilten of andere werkjes.
Het lijkt of mijn handen vastgebonden zijn.
Maar ooit komt de zon weer achter de wolken vandaan.
