Elke dag een draadje.

In de Kerstvakantie ben ik met zoon E naar het Verzetsmuseum in Amsterdam geweest.

Ik wilde daar steeds al naar toe, want ik had gelezen dat er een tentoonstelling was over borduren in gevangenschap.

E en ik hadden al eerder afgesproken om daar samen naar toe te gaan.

De vrouwen hadden weinig of geen materiaal, de naalden werden van de bewakers gestolen.

De draden werden uit kledingstukken gepeuterd, en van kapotte lakens werden stukken gescheurd.

Het borduren was voor de vrouwen een uitlaatklep, het bood houvast en gaf kleur aan het grauwe bestaan.

De vrouwen maakten de borduurwerken voor zichzelf en voor elkaar.

Soms hadden de vrouwen een draadje van een paar centimeter, en waren dan uren bezig om daar iets mee te borduren.

Ook werden gebeurtenissen en ervaringen vastgelegd voor later.

Ik laat niet alle foto's zien, als het je aanspreekt is het zeker de moeite waard om naar die tentoonstelling te gaan.

Eigenlijk moet je dan eerst een boek lezen waarin een overlevende verteld over zichzelf in gevangenschap.

Dan is de bewondering nog groter als je die borduurwerken ziet.