Moederdag.

Dit jaar is het een Moederdag geworden die ons nog lang blijft heugen.

 Na de koffie s'morgens heb ik DH aangemoedigd om even op de racefiets te springen, en er een lekker tochtje van te gaan maken.

De kinderen die zouden langskomen, werden pas in de middag verwacht.

En hij kon ook wel een beetje ontspanning gebruiken.

Niet veel later heb ik hem uitgezwaaid, en ben ik aan een blogje begonnen.

Ik was daar bijna mee klaar toen jongste Marjolein binnenkwam.

Zij kwam haar scooter ophalen die bij ons in de garage stond.

Na een poosje vertrok zij weer en heb ik mijn blog afgemaakt.

Net toen ik klaar was ging de telefoon, dat was Marjolein.

Mam, ik ben Papa tegengekomen. 

Oh wat leuk, zei ik.

Ja maar hij is heel erg gevallen, en de Ambulance is onderweg, ik bel wel weer als ik meer weet.

Ik was even helemaal de klus kwijt en wist niet wat te doen.

Toen ging het tuinhek open en kwam onze oudste, Jolanda, de tuin in.

Ik rende naar buiten en zei, wat ben ik blij dat jij er bent.

Om een lang verhaal niet te lang te maken, zijn Jolanda en ik naar de plaats van het ongeluk gegaan.

Daar lag DH nog in de Ambulance, met een groot verband om zijn hoofd.

Gelukkig had hij z'n helm op met fietsen, en dat is zijn redding geweest.

Na een middag bij de spoed eisende hulp, voor onderzoek en foto's, mocht hij aan het eind van de middag mee naar huis.

Gehavend aan gezicht, rug en schouder.

Het had allemaal veel erger kunnen aflopen.

Natuurlijk wij zijn allemaal heel erg geschrokken.

Voor de schouder moet hij a.s. vrijdag nog even terug naar het ziekenhuis.

Doordat alles opgezet is konden zij niet goed zien of de pezen niet beschadigd zijn.

Als ik nu zie hoeveel pijn hij nog heeft, is dat wel een goed besluit.