...... is er een einde gekomen aan 2 weken van hoop en angst.
Gelukkig zijn de kindjes gevonden, maar je moet er niet aan denken hoe de laatste momenten van hun leven zijn geweest.
En dan de moed weer vinden om verder te gaan.
Vanmorgen was ik ook op Haar (klik) blog.
Heel veel respect heb ik voor haar, hoe zij tot het laatst van alles een feest kon maken.
En ook voor haar man Rene, die zo'n grote steun voor haar was.
Haar Quilts zijn echte kunststukken.
Mooie prijzen heeft zij daarmee ook gewonnen.
Het is jammer dat er niet meer inzat voor haar en haar gezin.
Voor heel veel mensen gaat het leven gewoon weer verder.
Voor anderen wordt het nooit meer zoals het was.
Het hoort bij het leven, maar soms kan dat leven heel zwaar zijn.
2 opmerkingen:
Sterkte met het verlies van je quiltvriendin en ja we zullen haar missen, maar voor haar gezin is het toch het zwaarst. Ook de kinderen die hun leven bruut bekort zagen zullen in onze gedachten blijven, zo nu en dan meer dan anders, maar ze worden niet vergeten. Groetjes
Lida
Ja, soms zijn de dingen onbegrijpelijk en heel moeilijk. Warm en lief hoe je het in dit logje beschrijft. Mijn gedachten gaan voortdurend naar de familie van de jongetjes en naar Ansje en haar gezin. Lieve groet.
Een reactie posten