Ik was de laatste tijd in een neerwaartse spiraal terecht gekomen.
Er was weinig interesse meer in alles wat met steekjes te maken had.
De oorzaak, zorgen om de gezondheid van een van onze kinderen en gedoe in de familie.
Het enige wat ik van mijzelf vol moest houden was het wandelen.
Daar kon ik zo lekker mijn hoofd mee leeg maken.
Toen kreeg ik een ontsteking in mijn knie,
waardoor het trainingsprogramma niet meer te volgen was.
Wij zijn ook nog 10 dagen in Frankrijk geweest.
Onze oudste twee kinderen wilden zo graag daar met hun vader bergen beklimmen op de racefiets.
Onze schoonzoon, ook een fietser, ging ook mee.
Ik heb daar heerlijk kunnen trainen, maar door de warmte had ik blaren gekregen.
Dat was minder leuk.
Bij terugkomst in Nederland ben ik met mijn wandelschoenen naar de winkel terug gegaan, waar ik de schoenen gekocht had.
De schoenen lieten aan de buitenkant los, en ik zat ermee dat ik met de warmte zo'n last van blaren kreeg.
Om een lang verhaal kort te maken, er waren mij te kleine schoenen verkocht.
Ik kreeg nieuwe andere schoenen, maar door al de blaren kon ik niet echt voelen of die goed zaten.
Ik had nog ruim een week voordat de vierdaagse begon.
Na veel getwijfel of het wel wijs was er aan te gaan beginnen,
besloot ik om er toch naar toe te gaan.
Om de sfeer daar te proeven en te proberen om een dag te lopen.
Hier kwam ik aan op het station van Nijmegen.
Een stand van de NS waar regencapes werden uitgedeeld en druivensuiker.
Een gastvrij onthaal kreeg ik van Thomas en Margot.
Het gastgezin, waar ik verblijven zou.
Op de wedren mijn start bewijs gehaald.
Daarna naar een vriendin en haar man gegaan, die op een camping in Lent stonden.
De man van mijn vriendin liep ook de vierdaagse.
En dan wordt het dinsdagmorgen, de eerste van de vier dagen.
Om 7.30 was de start, en dan gaat er wat gebeuren hoor.
Wat een massa mensen.
Het is een prachtig gezicht, al die mensen!
Voor je, achter je, naast je en met allerlei schoeisel.
Klompen en geitenwollen sokken!
De eerste dag waren er nog meer blaren bij gekomen.
Daar kon je voor naar de blarenpost van het Rode Kruis.
Desondanks was ik die dag op tijd binnen.
En ik besloot om woensdag ook te gaan starten.
de blaren waren pijnlijk, maar niet pijnlijk genoeg om niet meer te starten.
De woensdag was een zware dag.
Doordat ik weer bij de blarenpost was langsgegaan, heb ik de bezemwagen achter mij aan gehad.
Ik kan wel zeggen, dat je daar niet vrolijk van wordt.
En dan ook nog eens voeten hebben, waar de blaren als paddenstoelen opkomen.
Ik was wel op tijd binnen, maar ik kon wel huilen.
Die nacht ben ik aan het dubben geweest of ik nog de andere dag ging starten, of naar huis zou gaan.
En ik ben toch weer van start gegaan.
Met pijn en moeite, was ik ook die dag op tijd binnen.
En dan komt de laatste dag!
Die moet gaan lukken.
En het is gelukt.
Vlak voor de finish kwam mijn lief naar mij toe, met gladiolen.
Hij ging op zijn knieen en nam zijn pet af voor mij.
Hoe lief was dat!
En hier ging het om, het beroemde Kruisje, het is gelukt!
Ik sta er zelf van te kijken.
Maar je krijgt zo'n boost van al die mensen!
En dan het publiek, die je van alles geven, voor je klappen en je aanmoedigen!
En dan nog in je woonplaats, een felicitatie en een gladiool van de Burgemeester krijgen.
Met tot slot een groepsfoto voor de plaatselijke krant.
Het was een geweldige ervaring, die mij goed heeft gedaan.
En morgen, dan gaan wij bij onze oudste zoon klussen.
Het gewone leven gaat weer beginnen.
